Een ingrijpende gebeurtenis in je leven maakt je bewust van de pure essentie van het leven dat je leeft.

Of het nu gaat om ‘beter worden’ (ziekte, burn-out, chronische vermoeidheid) of ‘overleven’ (ongeluk, coma).

Het maakt niet uit onder welke ‘categorie’ je valt.
Beiden kennen namelijk het verlies van mensen om je heen.
Mensen die je verlaten. Verlaten uit onwetendheid, schroom, (zelf)egoïsme, onbegrip en/of uit zelfbehoud. Het gebeurt.

En er komen anderen, nieuwe mensen in je leven.
Het is een natuurlijk proces: mensen komen in je leven, lopen een tijdje met je mee en gaan ook – op een gegeven moment – weer uit je leven.

Alleen, op het meest kwetsbare moment in je leven, komt dit ‘natuurlijke proces’ in versnelling en toont het zich niet geleidelijk, maar direct. Jij verandert en je omgeving verandert wel/niet mee.

Het is niets nieuws, het is er altijd al geweest: